Mów do mnie - Sonia Belasco

W którymś momencie musisz pokochać swój smutek, zaprzyjaźnić się z nim, ponieważ będzie Ci towarzyszył przed długi czas. Jest teraz częścią Ciebie.


      Każdy w swoim życiu przeżył utratę kogoś bliskiego, jest to zjawisko nieuniknione, ktoś się rodzi, ktoś umiera i choć dobrze wiemy, że taka kolej rzeczy, ciężko nam pogodzić się z faktem, że to właśnie ktoś bliski dla nas, odszedł. Nie można tego przewidzieć, ani temu zapobiec, a mimo to ciężko z tym żyć.

     Poznajcie Melanie i Damona. Oboje stracili dla siebie kogoś ważnego. Melanie, jest zamkniętą w sobie duszą artystyczną. Zaczęła malować, wyrzucając z siebie ból po stracie matki, która zmarła na skutek raka. Miała nadzieję, że w ten sposób się z nią połączy, zaś Damon po śmierci swojego przyjaciela Carlosa, wierzył, że dzięki zdjęciom zrozumie pasję przyjaciela i to pomoże mu odkryć, dlaczego podjął taka decyzje, jaką było odebranie sobie życia. Można powiedzieć, że nastolatkowe poznali się w idealnym momencie, aby dopełniać się i pocieszać w smutku. Połączyła ich sztuka. Czy coś będzie w stanie ich rozdzielić?

Chyba każdy czasami marzy o tym, by być kimś innym. O tym, by uciec od tego wszystkiego.

     Wszystkie emocje tłumione przez Damona, były utkwione w pewnego rodzaju balonie, który w pewnym momencie musiałby pęknąć. Swoje ukojenie Bohater znalazł w roli Otella, w sztuce Szekspira, granej w szkolnym teatrze, która nie wymagała aż tak dużego zaangażowania, ale bohaterowi przyniosła ogromną ulgę w radzeniu sobie z emocjami.

     Mogłoby się wydawać, że Mów do mnie, to kolejne kolorowe romansidło, w którym wszystko jest cudowne, cukierkowe i tęczowe. Nic bardziej mylnego, książka ta jest pełna bólu, cierpienia i wspomnień. To właśnie w swoich ramionach nastolatkowe znajdują ukojenie i wreszcie doznają szczęścia.

Nie ukrywaj przed ludźmi tego, co ważne. Pozwól, by Cię zobaczyli, by Cię poznali. Od Ciebie zależy, jak to zrobisz. Tylko się nie ukrywaj. Nie wybieraj samotności. Świat jest taki wielki i piękny - odkrywaj go, bądź tak wielka i piękna jak on.

     W książce poruszane są dwa odrębne rodzaje bólu. Melanie wiedziała, że mama czuła się coraz gorzej i w jakimś stopniu była przygotowana na fakt, iż matka ją opuści, tym bardziej, że nie działały już żadne sposoby leczenia. Mogła się tylko przyglądać, jak najbliższa jej osoba blednie w oczach i musiała się z tym pogodzić. Carlos, przyjaciel głównego bohatera odszedł niespodziewanie, nikt nie miał pojęcia o zamiarach nastolatka, dopiero na moment przed tragedią, przez telefon Damon dowiedział się, że to koniec, a po przyjacielu zostały tylko zdjęcia i aparat. Strata kogoś w wyniku samobójstwa może wydawać się dużo gorsza, z tego względu, że rodzą nam się w głowie pytania, na które nigdy nie będziemy w stanie odpowiedzieć. Co nim kierowało? Dlaczego do tego doszło? Czy nikt nie zauważył? W takich momentach zastanawiamy się, czy w choć najmniejszym stopniu nie mieliśmy wpływu na taką decyzję. Autorka podejmując taką tematykę wzięła na siebie ogromne wyzwanie, poruszyła bardzo bolesne tematy, przez które bardzo ciężko dojść do siebie, ale dala radę. Ukazała, że z każdym rodzajem bólu można sobie radzić i mimo wszystko, życie toczy się dalej i nadal musimy brnąć do przodu, a nie zadręczać się przeszłością, której nie zmienimy lub wydarzeniami, na które nie mieliśmy wpływu i nie mogliśmy nic zaradzić.

     Autorka idealnie odzwierciedla uczucia bohaterów, ponieważ kreowała ich w oparciu o przeżytą przez siebie tragedię. Mało tego, w bardzo ciekawy sposób wplotła sztukę tak wybitnego twórcy, jakim jest Szekspir i moim zdaniem ukazała, że właśnie w momencie krytycznym, jakie wystąpiło w naszym życiu możemy znaleźć ukojenie w sztuce teatralnej, malowaniu, czy fotografii.

Tak naprawdę nigdy nie przestajesz się bać, tylko nie pozwalasz, by strach cię przed czymś powstrzymał.

Moja ocena:

Za możliwość przeczytania serdecznie dziękuję wydawnictwu: